Nefsin yol göstericin olmasın

Rüyamda arkadaşımı gördüm. Bileti meğer ateşe kesilmiş. Çünkü ibadeti yoktu, Rahman’a inancı, Hz. Resul’e yakınlığı yoktu. Bana hep ‘Benim aklım benmi yoldaşımdır. Nefsim benim yol göstericimdir. Canımın doğru dediği doğrum, gönlümün yanlış dediği yanlışımdır’ derdi

Severdim onu. Yanına koşardım. Çağırdığında sözünü iki etmezdim. Sırdaşım gibiydi. Sıkıntımda yoldaşım gibiydi. O benden memnundu, ben ise onun bazı hareketlerinden memnun değildim. Uyarırdım. 'Yol yakınken Rahman'ın izine gir' derdim. Kalbini gösterirdi. Hakikaten de iyi bir kalp sahibiydi. Kimseye kötülük düşünmezdi, kendi halindeydi. Her vesilede arkadaşıma iyi şeyler anlattım. Hep dinledi beni. Sözüme, özüme tebessüm etti. Evet'ime hayır demedi. Hayır'ıma da evet demedi. Ama gönülden hiç tamam demedi. Yıllar geçti böyle. Ben konuştum o dinledi. Sadece dinledi. Ben söyledim o doğruladı. Ama dilinde sadece. Çünkü dediklerimi hiç yapmadı. Dediğime hiç gelmedi. Ben bir gün dedim ki, 'peygamberi yol arkadaşı seç. Onunla yola koyul. Onunla yol al.' Dedi ki; 'Benim aklım benim yoldaşımdır. Nefsim benim yol göstericimdir. Canımın doğru dediği doğrum, gönlümün yanlış dediği yanlışımdır.'

BENİ BÖYLE KABUL ET