İmanı tartan bir terazi yoktur

Günahlarımızı görmek istemeyiz. Günahlarımız gündeme geldiğinde, başkalarının günahlarından bahsetmek daha da hoşumuza gider. İlgiyi başka yere çekeriz. Aynı günahı işliyor olsak da onlardan dem vurmayız. Başkasının hata ve günahı daha caziptir her zaman. Bahsedilmek anlamında.
Cennete bakışımız da bundan farklı değildir. Cenneti kendimize yakın, başkasına uzak görürüz. "Ben cennete girmesem kim girer ki?" Böyle zannederiz.
"Kalbim son derece temiz. Önemli olan niyet değil mi?
İyi bir yürek taşıyorum. İçimde hiçbir kötülük yok" diye savunuruz kendimizi.
Cehennemi de kendimize hiç yakıştıramayız...