Ölümle yatıp ölümle kalkan bir ülke...

Bir sonbahar akşamıydı... 
Yaşamın derinliğinde yitirdiklerini düşündü. Ürkek bir şafağın uluorta seslenişini yaşadı. Gölgesinde kümelenen sevdanın, umudun, sevginin izdüşümü... 
Bir yasemin kokusu yürüdü dudaklarından kirpiklerine doğru... 
Vatana feda ettiği oğul gün doğumuna yakın saatlerde uyuyor muydu yoksa nöbette miydi kulede? 
Pencereden dışarıya baktı, ağaçlara, gökyüzüne... 
Yıldızlar tek tük kalmıştı... 
O yasemin kokusu, dudaklardan kirpiklere doğru yayılmıştı ya! 
O koku yoktu, çekip gitmişti... 
Bir şimşek çaktı içinde, yüreğine bir kor düştü... 
Avazı çıktığı kadar bağırdı şafak sökümüne yakın bir zaman diliminde: 
“Oğlum benim, yiğidim, aslanım... Sana bir şey olursa yaşayamam ben...” 
O saatte, belki o saatte... 
Dağlarda, derin vadilerde... 
Yollara döşenmiş mayınlı tuzaklarda, bombalarda... 
Vatana feda edilmiş, geçiyordu araçlarla! 
Mehmet’ler, Fatih’ler, Okan’lar, Uğur’lar, Resul’ler, Cihan’lar, Tayfur’lar... 
Renklerle parlayan gece, kurulan hayaller... 
Bilmiyorlardı onlar kahpeliğin, zalimliğin zulmüne, vesayetine boyun eğeceklerini... 
O çıkar, rant çarkları... 
Alçaklık, puştluk! 
Bırakın bir yere kasaları, kutuları, zarfları, çantaları, altınları... 
Canınız feda olsun onlara, yiyin için zıkkımlanın... 
Feda etmeyin o çocukları kör teröre! 
Feda edececekseniz eğer birilerini önce kendinizi atın ortaya! 
Feda mı eda mı hep birlikte görelim...

***