Acının rengi yok...

Yine eli kanlı PKK saldırısı... 
10 askerimiz şehit düştü, 8 sivil yaşamını yitirdi, 26 kişi yaralandı. 
Bomba yüklü bir araç Hakkâri’nin Şemdinli ilçesinde saldırı düzenledi kimlik kontrolü noktasına. 
Bir sonbahar sabahıydı. Alçaklık Şemdinli’ye yedi kilometre uzaklıktaki ana yolda olmuştu. 
İçimden bir şeyler koptu, yüreğim acıdı... 
Güz türkülerini unutmuş, sevdalarımızı bir kenara itmiş, acılar ırmağınınkıyısındaydık... 
İçimden geçenleri yazmak istedim bir pazar sabahı... 
Dedim ki: 
“Beyazdır ölümün güneşleri, çocuklarımızın saçları gibi.” 
Hıçkırıkların şehit çocuklarımızın viran olmuş evlerinden de yükseldiğini biliyordum. Biliyordum evlat acısının ne olduğunu. 
Sevgiyi, sevgisizliği... 
Umutla umutsuzluğu... 
Puştluğu, kalleşliği... 
Şairin dediği gibi hıçkırığımız benim, sizin boğazınızda düğümlüydü. 
Ölümsüz güneş zamanın alevinde cayır cayır yakıyordu bedenlerimizi. 
Sönmüş gözleriyle, büyük kapının önünde bir çalılığın dibinde, bir annenin, babanın,eşin gözlerinde dalga dalga olan bir çığlık oluyorduk hep birlikte. 
Kör terör durmak bilmiyordu. Ölümlerle yatıyor ölümlerle kalkıyorduk. Gecesinin sisiiçinde darmadağın oluyorduk. 
Evet bir pazar sabahı yine şehitlerimiz, ölülerimiz vardı... 
Zaten parmaklarımız sonbahar olsa bile çoktan buza tutuklu gözlerimiz alev alevdi. 
Alışkındık katliamlara, teröre... 
Binlerce çocuğumuzu kara toprağın altına yatırmışız, binlerce çocuğumuz babasızkalmış.

***

Şafak vakti arayıp öğleden sonra yitirdiğimiz paramparça olmuş umutlarımız veyüreklerimizle acının tam orta yerindeydik... 
Birden yerimden kalktım ve bağırdım: 
“Lanet olsun kör teröre!” 
Oysa umuda doğru bir yolculuğa çıkmak, sevmek sevilmek, in