Kalp sükût ister ama zihin...

"Susmaya devam etti. Uzun bir sükût. Dakikalar geçiyor. Her an birbirimizden biraz daha uzaklaşıyorduk."
Peyami Safa o tedirgin sessizliği böyle çarpıcı biçimde tasvir eder Dokuzuncu Hariciye Koğuşu'nda...
"Ne onda bu büyük mesafeyi atlatmak ve ötekinin yanına varmak isteği, ne bende kuvveti vardı. Bu sessizlik içinde zaman aramızdan bir düşman gibi geçiyor."

*** Oysa birbirini seven insanların sessizliği diyebileceğimiz bir şey de var, değil mi?
Susar ve birlikte etrafı dinleriz mesela...
Birlikte seyrederiz denizi, ormanı, dağları...
Ne gerekir bunun için?
Güven mi?
Evet!
Kalp emindir ve sükût ister öyle anlarda, bırakalım dünya...