“Evdeyiz...”

I-

35 yaşlarında bir adam telefon ile konuşuyor, “Evdeyiz,” diyor kederli. Telefondaki, sorgu suali uzatınca bankanın önündeki banka oturuyor, çaresiz. “Evdeyiz...” diyor tekrar tekrar. Telefondaki, cümlesini tamamlamasına izin vermiyor olmalı ki arkasını getiremiyor bir türlü.

35 yaşlarındaki adam “Evdeyiz” dedikçe, kulak misafiri/ hırsızı 80 yaşlarındaki kadın yanındaki genç kadına “Evi olanlar evinin kıymetini bilmez de ‘evdeyiz’ diye şikâyet eder. Varmış bir evin otur işte. Hele ev kendininse, kira derdin yoksa. Oğlumun da kızımın da oturduğu apartman kentsel dönüşüme girdi. Kiralık ev bulamadılar. Eşyalarının bir kısmını satıp geri kalanı ile bana geleceklermiş. Olacak iş mi? Nasıl sığarız? Bizim ev nohut oda bakla sofa dediklerinden...”

Genç kadın, destursuz sohbete dalan yaşlı kadının yanından yavaşça ayrılıyor. Yaşlı kadın bu defa onun ardından söylenmeye başlıyor: “Bir selam verseydin. İyi günler deseydin en azından...”

Yaşlı kadın kendi kendine konuşan tekinsiz biri gibi anlaşılmaktan korkuyor olmalı ki “Kimse kimseyi dinlemiyor” diyor, etrafına bakınarak. Kendini dinleyecek birini beyhude arıyor. (Ben onu dinliyorum, lâkin...