Kimsesizlerin kimsesi olmak işte böyle bir şeydir

Bu fotoğrafa iyi bakın... Çünkü bu fotoğraf çok sessizce yazılmış, sade bir “insanlık dersi”dir...

Anlatayım...

Saniye Hanım, tam 20 yıldır aynı pencereden bakıyordu...

Birkaç seyrek ağaç... Çoğu zaman kapalı bir hava... 

Sonra duvarlar...

En sevindiği an, güneş açtığında onu bahçeye çıkardıkları andı...

Emektar hemşiresi, yavaşça gelip kolundan tutardı...

Sonra gökyüzü...

Uzun uzun seyrederdi Saniye Hanım...

Ne görürdü?

Ne düşünürdü?

Bazen neye gülerdi?

Hiçbir zaman kimse bilemedi. Çünkü zihinsel engelliydi...

Hemşireler kendi aralarında konuşurlardı:

“Saniye Hanım gülüyor. Yine bir melekle konuşuyor galiba...”

Böyle geçti yıllar...