Eğitim geleceğimizdir

Bundan elli sene önce eğitim konusunda herkesin mutabık olduğu bir anlayış vardı: ''Türkiye'nin ara elemana ihtiyacı var... Lise seviyesinde meslek okullarının ve teknik okulların sayısı artırılmalıdır. Bu yolla hem açığı olan ara eleman sağlanmış olur, hem de üniversiteler önündeki birikim önlenmiş olur.''Bunun için Almanya'daki eğitim sistemi de örnek verilirdi. Ne var ki 1980 darbesinden sonra darbe yönetimi yüksek öğrenimi düzenleme yetkisini rahmetli Prof. Dr. İhsan Doğramacı'ya verdi. Doğramacı vakıf üniversitelerini Anayasaya koydurdu. YÖK'ü düzenledi. Kendi üniversitesini kurdu. Rahmetli Evren de popülist davranarak İmam Hatiplere ağırlık verdi. Böylece 1970'lerdeki ideal eğitim yaklaşımı rafa kaldırıldı. Bugün olanları da hepimiz biliyoruz.Giriş sınavlarında devlet üniversitelerine giremeyenler, vakıf üniversitelerinin yetenek sınavına giriyor... Ne var ki vakıf üniversitelerinin eğitim ücretleri, çiftçi, memur ve işçilerin kaldıracağı boyutta değil. Aslında bu kesim geçimini zor sağlarken eğitime para nasıl para ayıracak?Yüksek öğrenimin hem eğitim alana, hem de topluma giden faydası olduğundan, piyasa malı gibi serbest bırakılması, ekonomide kaynak israfına yol açıyor.Bu anlamda vakıf üniversiteleri, sosyal faydayı kollamaz. Eğitimi bir işletme olarak yaptıkları için, kendi kârlarını ve vakfı kurana faydasını maksimize etmeye çalışırlar. Zira Anayasada öngörülen vakıflarla, yüksek öğrenim kuran vakıflar farklıdır. Bazı vakıflar topluma mal olmuştur. Kâr amacı düşünmezler. Yani Anayasanın vakıf tarifine uyarlar. Buna karşılık vakıf üniversitelerinin çoğu, ticari amaçla kuruluyor. Önce vakıf kuruluyor. Sonra kanun geçiyor. Üniversitenin inşaatlarını, diğer işlerini vakfı kuranların şirketleri üstleniyor. Bu yolla üniversitenin gelirleri ve kârı önemli ölçüde vakfı kuranın özel şirketlerine transfer edilmiş oluyor.