Kahraman

Vatan, kahramansız olmaz. Ortak vatanımızın bizi birbirimize güçlü bir şekilde bağlayabilmesi için, buradaki birbirinden farklı ama bir arada yaşamaktan memnun insanların üst-ideallerinin atfedildiği kahramanlar olması gerekir.
Kahramanın toplum psikolojisine katkısı, bir bakıma karizmatik lidere benzer. Toplum, nasıl istek ve ideallerini liderin karizmasına atfeder ve onu karizma halesiyle diğer insanlardan ve sıradan hayattan ayırırsa, aynı durum kahraman için de söz konusudur. Toplum, ideallerini, cesaret ve bilgeliğini yansıtabilecek kahramanlara sahip olduğunu gördükçe bir süre sonra kendisini de o kahramanlığın bir parçası gibi hissedecektir. Bu şekilde kahramanlar, kolektif kimliğin içine alınır, kimlik duygumuzun oluşturucusu haline dönüşürler. Rol model olarak, ahlaki değerlerimizin cisimleşmiş, hayata geçirilmiş, ete kemiğe büründürülmüş hali olarak kahramanlara ihtiyacımız vardır.
Kolektif kimlik oluşumunun unsurlarını inceleyen psikolojik değerlendirmeler de bu görüşleri teyit ediyor. Modernliğin birçok faydasının yanısıra toplum psikolojisinde yol açtığı, açabileceği zararlar üzerine düşünenler, en büyük sorunlardan birisinin kahramanlık efsaneleri üretememesi olduğu söylüyorlar. Mesela Ernest Becker, “Toplum, bir şekilde vatandaşlarına kahraman gibi hissettirmenin yollarını bulmalı. Yirminci yüzyılın en önemli güçlüklerinden birisi budur” diyor. Modern Amerikan toplumunun yetiştirebildiği ender bilge kişilerden birisi olan, pek kıymetli meslektaşım, varoluşçu psikolojinin önder kişiliklerinden Rollo May de “Psikoterapist ve Mitlere Yolculuk” kitabında aynı saikle “kahramanlarımız nereye gitti?” diye soruyor. Modernliğin en önemli problemlerinden birisinin ünlü olmakla kahraman olmayı birbirine karıştırmak olduğunu söylüyor. “Ünlü kişi, sadece tanındığı için tanınan biridir”; yaşadığımız zamanlarda Batı toplumunda onlardan pek ama pek çok vardır ama gerçek bir kahramana nadiren rastlanır.