Sen dinlenmezsen o anımsatır kendini!

Bu yaz kısacık bir dinlence dışında hep çalıştım. Günlük program yapmak, siyasetle uğraşmak yorucudur. İtiraf etmeliyim ki, eğer okuryazarlığınızdan ödün verirseniz giderek sıkıcı da olursunuz. Bereket edebiyat koruyor düşüncemizi. Geçen hafta Aykut Küçükkaya’dan bir hafta izin istedim. Yeni kitabımı toparlamak, yayıncıya teslim etmek için. Gerçi televizyon sürdü, o ayrı. Sağ olsun, “tamam” dedi yayın yönetmenimiz.
Adına şimdilik “Dostlar Kitabı” dediğim metinle baş başa kaldım. Çağımızda türler arasında geçirgenlik sıkça rastlanır bir durum. İlkin “deneme” kitabı gibi başladım, süreçle “anı”lar eklenince yeni bir boyut kazandı metin. Son düzeltmelerle boğuşurken yazıyorum bu satırları. Bizde unutkanlık, kandırılmak kolaycılığı yaygındır. Tehlikelidir bu. Elli yaş hesaplaşmamı sıkça dile getiriyorum. Henüz olaylar, kişiler belleğimde canlıyken, tanıklıkları kaleme almakta yarar var. Bende iz bırakan kim varsa, biçimlendiren, o dostları yazdım. Güncel olana ışık tutan bir yanı da oldu kitabın. Uzatmayayım... İnsan hangi yaşta olduğunu kavrayamaz. Sözgelişi elli bana hep uzaktı. Şimdi geldik kapısına. Fark ediyorum ki eskisi kadar her şeye yetişemiyorum. Benim gibi tezcanlıların kötü alışkanlığıdır bu, üstüne sürekli yük almak, aynı anda pek çok yerde olmayı istemek. Bizde yazmak, okumak bir başına geçinmeye zaten yetmez, bir de aydın sorumluluğu edinirse kişi kendine, başını kaşıyacak zamanı kalmaz. Diyeceğim, ihmal etmişim sağlığımı, geçen hafta alarm çaldı, doktora gittim.
Belli yaş dönümlerinde beden anımsatıyor kendini. Geçen sene ciddi kararla on kilo verdim. Yükten kurtulmak şart, hafiflemeli insan. Soruyorlar: “Nasıl başardın?” diye. Yanıt yalın: “Yemiyorum.” Günde iki öğüne indim. Neredeyse şeker sıfır! Gevezelik ettiğimin farkındayım, diyeceğim: Bana yarın elli yaş bakımı gerekiyor, küçü...