Hem Fethullahçı hem faşist

Çocukluk, bir daha hiç göremeyeceğimiz uzak bir ülke gibi. Oysa vitrine kaldırılmış bir oyuncağın hatırası kadar yakın.
Çok olmuş okuyalı. O gün anlamamışım. Büyüdükçe görüyorum.
Italo Calvino’nun “İkiye Bölünen Vikont” kitabından bahsediyorum. Katıldığı savaşta Türklerin güllesiyle tam ortadan ikiye ayrılan soylu Medardo’nun hikâyesini anlatıyor. İki parça birbiriyle çatışarak yaşamaya devam ediyor.
“Olmayan bacağımın çok yürümek nedeniyle ağrıdığı gibi bir duyguya kapılıyorum” şikâyetindeki his başka nerede duyulabilir? Ya “kafasının yarısıyla kendisini ölüme mahkûm ediyor, öbür yarısıyla düğümün altına girip son soluğunu veriyor” tarifindeki düşmanlık?
Erdoğan ile Gülen’in “etle tırnak”tan “azılı düşmanlık”a uzanan kavgası bana bütünü sorgulatıyor. Kurbağa suya ısınmış
Seçim arifesinde soralım: AKP ne zaman kazanır? Yüzde 40, 50, 60 diye başlıyorsanız, yanıldınız. 1919’da Bandırma Vapuru’nun, 1789’da Bastille’in kaç oyu vardı? Benim yanıtım şu: Karşıtlarını kendisine benzettiği zaman kazanır. Eğer her seçimde elinde kılıç tutanın öteki yarısında umut arıyorsanız, çoktan yenildiniz.
Elbette İdris Naim Şahin’e geliyorum. Abdullah Gül ile başlayan “öteki”ni arama macerasının vardığı yere. Aday olur ya da olmaz. Lakin “halktan kopmamış değerli bir siyaset adamı”, “ortada bir görüşme süreci var” gibi açıklamalar kurbağanın kaynar suya çoktan alıştığını gösteriyor.
Hadi Erdoğan’ın 45 yıl belediyeden hükümete, onu çanta gibi taşıdığını unuttunuz. Akbil dav...