Cehennemi yaşıyoruz!

CEHENNEMDEN korkmuyorum artık.

Çünkü zaten cehennemin içinde yaşıyoruz.
Bir süredir böyle.
Gün geçmiyor ki, bir kötü haber daha insanları sarsmasın.
Üstelik korkunç olan şu:
Biri, diğerinin acısını bastırıyor.
Hiçbir şeyin acısını uzun bir süre yaşayabilmek mümkün de olmuyor.
Bir daha, bir daha...
Bir yenisi, bir yenisi...
Terör, saldırılar, yaralananlar, mülteciler, sahile vuran küçücük çocuklar ve üst üste gelen şehit haberleri...
İçimiz dışımıza çıktı.
Biz bu haldeyken, çocuğu o bölgede askerlik yapan annelerin halini düşünebiliyor musunuz?
Çocuklar ölünce, anneler de ölür ya...
Onların acısını yüreğimizde hissediyoruz ama elimizden bir şey gelmiyor.
Çaresizliğin cehennemi bu aynı zamanda.
Ülke yanıp yıkılıyor, sen seyircisin.
Hele şu son olay, Dağlıca'daki terör
eylemi, orada kaybettiğimiz şehitler bitirdi bizi,
nefesimizi aldı bizden, soluksuz kaldık.
Savaş böyle bir şey.
İnsan donup kalıyor.

Suçlular bir an önce cezalandırılmalı

PEKİ ya Hürriyet'e saldıranlar daha çok dolduruşa gelseydi...
Ve birbirlerini daha çok gaza getirseydi...
Ve saat daha erken olsaydı...
Ve daha kalabalık olsalardı...