Müsaadenizle…

Yaklaşık 3 yıl önce, 29 Şubat 2016’da “Bismihi” diyerek başlamıştım Yeni Şafak’ta yazmaya. Bugün bu yazıyla müsaadenizi rica ediyorum…

Üniversite yıllarında, bir şirkette 45 gün gece bekçiliği yapıp kazandığım ücretin tamamını daktiloya yatırmıştım. Klavyeyle o gün başlayan dostluk 30 yıl boyunca kesintisiz devam etti. Çoğunun altına imzamı at(a)madığım on binlerce sayfa yazı yazdım. AK Parti’nin programına da, tüzüğüne de, bildirilere, beyannamelere, basın açıklamalarına da, başkanların, bakanların, başbakanların sözlerine de o klavyeyle katkıda bulundum. 15 Temmuz gecesi, üzerimize bombalar düşerken TBMM sığınağında 4 partinin ortak bildirisini yazmak da bana nasip oldu. O klavyeyle Recep Tayyip Erdoğan’ın sesine kelimeler arama şerefine nail oldum.

Bütün bunların ötesinde, ne zaman ki Yeni Şafak’ta yazmaya başladım, işte o zaman kendimi bir “yazar” olarak hissettim.

Sayın Ahmet Albayrak ve Sayın İbrahim Karagül’e bana bu onuru, Yeni Şafak’ta yazma gururunu yaşattıkları için; yazdığım süre boyunca başlarını çok ağrıtmama rağmen en küçük bir serzenişte dahi bulunmadıkları, bana tahammül ettikleri, tamamen kendi istek ve arzumla yazılarıma son verme niyetimi beyan ettiğimde gönülsüzce de olsa müsaade ettikleri için sonsuz şükranlarımı sunuyorum.

Esas müsaadeyi okurdan almak gerektiğini biliyorum…

Okur, yazmanın artık ne kadar zor olduğunu takdir edecek ve inanıyorum ki beni anlayışla karşılayacaktır.