De ki!

Kur’an-ı Kerim’de “De ki!” diye başlayan ayetler var. Kur’an’da “kul / de, de ki” 332 defa geçmektedir. Aslında, nasıl secde ayetleri okununca secde ediyoruz, “De ki” diye başlayan ayetleri okuyunca, “de ki” demeden o emri tekrarlamamız gerekir aslında. 

Mesela, “De ki: Allah birdir.” (İhlas 1) Ve hemen ardından “Allah bir” demek gibi.

Mesela, “De ki: Ben kendime bile, Allah’ın dilediğinden başka ne bir zarar ne de bir menfaat verme gücüne sahibim.” (Yunus 49) ayetini okuyup sonra da, “bütün bu işleri ben yaptım, ben şu göreve gelirsem bunları yaparım, ben gelmezsem bunlardan mahrum olursunuz, memleketin kurtuluşu bizimle mümkün, yoksa haliniz harap” filan mı diyorsunuz! Peygamberlerin dahi sahip olmadıkları gücü siz kendi lideriniz, örgütünüz, şeyhinizde filan mı zannediyorsunuz. O demedi mi “Göklerin hazinesinin anahtarı benim ellerimdedir demiyorum”, “göklerin ordularının komutası benim/bendedir demiyorum”. Yoksa peygamberin sahip olmadıkları imkanların görünür ya da görünmez birilerinin...