Bu yaşıma geldim, böyle bir şey görmedim.
İzdiham, bazen lüzumludur. Dün, Yenikapı’da, miting alanına gitmek için yol ararken çektiğim eziyetlerin hiç birinden şikayetçi değilim.
Bilgisayarım yanımda değildi. Karar’a gittim, bilgisayarımı alıp, yazımı ‘Yenikapı’da yazarım’ diyordum.
Bu yüzden, biraz geciktim.
İstinye’den Ayvansaray’a kadar sorunsuz gittim. Hepsi o kadarmış. Sanki Miting Yenikapı’da değil, bütün Tarihi Yarımada’da.
Vatan Caddesi’nin (Ben hala Vatan-Millet diyorum, yeni isimlerine intibak edemedim. Sebebi, eskiliğim. Daha okula gitmezken öğrendiğim cadde isimlerini devlet değiştirdiyse de, ben değiştiremedim) başlarında kalabalık başlıyor.
Bayrak, bayrak, bayrak. Her taraf, hilal ve yıldız.
Ne için toplanıyoruz?
Memleketi satabilmek için darbe yapmaya kalkan namussuzlara, memleketin sahibi olduğumuzu söylemek için.
Memleketi satın almaya hazır olan ‘harici bedhah’larımıza, ‘memleketimiz satılık değil, defolun gidin’ demek için.
Sağ tarafımızda, Adnan Menderes, Fatin Rüştü Zorlu ve Hasan Polatkan’ın, bir de ‘rejim’in tabusunu çiğneyip onların naaşlarını buraya nakleden Turgut Özal’ın kabirleri.
İşte oradan başlıyor Miting Alanı.
Veya, Bakırköy istikametinden geliyorsanız Zeytinburnu’ndan.
Karşıdaysanız, Üsküdar’dan.
Yalnızım. Mitingciler otostop yapıyor.
‘Gelin’ diyorum. Beş altı kişi geliyorlar.