Pazar günleri bu sütunlarda daha yumuşak, neşeli ve umut veren
yorumlar yaptığımı bilirsiniz. Ama bu sefer elimden başkası
gelmedi. Yanı başımızda çocukların, kadınların, yaşlıların başına
bombalar yağarken oturup da laylaylom yapamazdım.
Eminim Gazzeli annenin feryadını siz de ekranlarınızda
duymuşsunuzdur: "Üç evladım dizimin dibindeydi... Evimize bomba
düştü. Evlatlarım kucağımdaydı. Enkazın içinde seslerini bir daha
duyamadım. Evimizde günlerdir yemek yoktu. Çocuklarımı doyuramadım.
Benim çocuklarım aç öldü... Nerede bu dünya?.."
Şu dramın katmerlisine bakar mısınız? Bir anne, çocuklarını
yitirmekten çok, onların aç biilaç ölmesine isyan ediyordu. Meğer
ölümden öte köy de varmış...
O annenin İsrail zulmü altında inim inim inlediği saatlerde bir
Türk anne de hayatının en mutlu ve...