1999’da canımızı yakan depremi yaşadığımızda da iyi oldu Türklere, canları cehenneme diyenler ya da felaket bizden çok uzaklarda nasılsa diye teselli bulanlar olmuştur muhakkak. Oysa devletler ne kadar çatışırsa çatışsın, bu dünyanın halkları birbirine dua etmek, doğaya, yaşadıkları yeryüzüne sahip çıkmak, ortak insani değerlerde buluşmak zorunda. Koalaları ve kanguruları kurtarmaya çalışırken fazla su içiyorlar diye develeri öldürmenin akılla vicdanla bağdaşır yanı yok elbette. Fakat bu zihniyeti mahkum edip karşı çıkarken bir yandan da aynı hataya düşmeden, felakete uğrayan bütün canlıların yanında durabiliriz, her krizde mazlum olanları birbirlerinin karşısına yerleştirmek ve çatışmanın tarafı haline getirmek bizim hangi geleneğimizle, örfümüzle, medeniyetimizle uyuşuyor?