O kırmızı elbise ya da pabuç alınmadığı için bayramları hep kötü
hatırlayan şimdi anne olmuş küçük kız çocuğunun da… bir bayram
sabahı ömrü boyunca niye yediğini anlamadığı, hiç yoktan yere inmiş
o tokat nedeniyle bayram sabahlarını hiç sevmeyen o oğlanın da.
O zamanın küçük kızı şimdinin annesi kendi kızına alıyor elinden
geldiğince istediği bayram elbisesini. Ve o tokadı unutmak
istercesine oğullarına her bayram sabahı ne olursa olsun
gülümseyerek elini öptürüyor o günkü çocuk.
Şimdiki çocukların ister istemez ellerinde akıllı telefonlar mini
bilgisayarlar. Onların da kendince bayramı var elbet, biz
anlamasak, bizimkine benzetemesek de.
Gazete okunduktan sonra elde kalem bulmaca köşesine kapanmaktan
yemeğin sonundaki tatlı gibi keyif alanların yerinde şimdi kalem
taşıma ihtimali çok zayıf nesiller var. Her biri ama sürekli
yazışıyor ama sürekli okuyor ama sürekli oynuyor.
Vardır istatistiği de ben sonuçlarına dair denk gelip bir şey
okumadım; muhtemelen 15 Temmuz sonrası meselâ candy crush oyununa
ilgide feci bir düşüş yaşanmış olmalı. Elindeki telefonda o oyunla
ilgilenmeyen çok az kişi görürdüm, iki aydır pek rastlamıyorum
ellerindeki ekranlarda.