"Benim her zaman ardımda duran
eşim ve ailem olmuştu, bu benim için büyük şanstı...”
Yine o sancıyla
uyandım...
Soluma baktığımda eşim Ayten
çoktan kalkmıştı. “Birazdan beni kahvaltıya çağırır” umuduyla
yatakta biraz daha oyalandım. Dışarıya baktığımda yağmur damlaları
nazlı nazlı penceremden süzülüyor, dışarıda söğütlere çarpan
damlalar hafif bir melankoli tıpırtısı uyandırıyordu. Ayten’in
mutfaktan beni çağırmasıyla aheste adımlarla kahvaltı masasına
doğru yürüdüm. Eşim çayı koyarken her gün...