“Parasını verip yeni bir bilet daha alayım. Yeter ki bu çocuk bu sebeple burada kalmasın...” Sabahın 05.00’inde Sabiha Gökçen Havalimanı'nda bir isim fazlalığı yüzünden 16 yaşındaki çocuğun biletini bir türlü onaylatamıyorduk. Şöyleydi böyleydi… Hiçbir çözüm olmayınca dedim ki: -Hanımefendi o zaman ben vazgeçeyim gitmekten… Benim yerime onlar gitsin… Çünkü o çocuk… Burada sabahın beşinde böyle bırakamayız! Yani ben yerime bu kimseyi bulmuş olayım.” -Hayır olmaz… Yani o an için bütün alternatif çözümleri düşünüyorum kafamdan… -Tamam parasını verip sıfırdan bir bilet daha alayım. Yeter ki bu çocuk bu sebeple burada bu saatte kalmasın… -Mümkün değil… -Bakın sizin burada biz yolculara yardımcı olmanız lazım… Ben size birkaç öneri getiriyorum. Siz ise sadece “mümkün değil” diyorsunuz. Bunu nasıl yaparsınız bize? O an nasıl kendimi zorluyorum, öfke patlaması yaşamamak için. Ben ki kimseye “gözün üstünde kaşın var” demeyen birisiyim. Bu arada kızcağız dedi ki: “Enişte çok üzülme. Ben beklerim. Sabah olunca da binerim otobüse… Sabahleyin eve geri dönerim…” Bu kızcağız çözüm buluyor öbürü bulamıyor… Çaresiz çok üzgün, kızcağızı havalimanında bırakıp bindik uçağa… İçim rahat değil… Kafamda not alıyorum. Dönüşte bu havayolları firması yetkililerine şikâyetimi yazacağım....