“Sıkıntısı, derdi olanlar
tanıdıklarını arar paylaşırlardı. Biz de kimseyi kırmaz okurduk
elhamdülillah...”
Uzun zamandır gazetemize yazmayı
düşündüğüm bir hatıramı sizlerle de paylaşmak istedim. Sene olarak
2006 yılında yaşadım ancak daha dün gibi
hatırlıyorum...
Kayınbiraderim cezaevine yeni
girmişti. Ailecek çok üzgündük. Çünkü kayınbiraderimle, eşim ve
annem teyze çocukları idi. Böyle olduğundan üzüntümüz daha büyüktü.
Bir gün annemle telefonda konuşurken bana dedi ki:
-Kızım ben, sen bir de gelinimiz
salat-ı tefriciye okuyalım. Kimseye söylemeyelim, üç kişi
paylaşalım ne dersin?
Nuray, gelinimiz aynı zamanda
teyzemin de kızıdır. Zor zamanlarda okunur diye bildiğimiz bu duayı
okumak fikrine dedim ki: