“Ninem ilk evliliğini Hakkı
dedemle yapar. Babamın doğumundan sonra dedem ölür...”
Gençliğimiz çok yokluk ve
sıkıntı içinde geçmişti… Ortaokul, lise ve hatta üniversite
yıllarımda bile tatlı yemeyi çok istiyordum ama tatlı alacak hiç
param olmadı. Doya doya tatlı veya şeker yediğimi hiç
hatırlamıyorum.
Hep günün birinde param
olacağını ve bol bol tatlı yiyeceğimi hayal ettim yıllarca. Yurt
dışına çıkınca ve daha sonraki yıllarda ise hep param oldu. Ama
enteresandır bende tatlıya karşı bir ilgisizlik, hatta bir kaçış
oluştu. Evet, bu tatlıya karşı geliştirdiğim bir tepki, bir
bilinçaltı protestoydu. Köyde olduğum bahar ve yaz aylarında, akşam
sofraya işten gelenler için dut koyar, nineme de ikram
ederdik.
O da duttan birkaç tane alıp:
“A… Demek dut çıktı mı? Siftah olsun, Allah'ıma bin şükür!"
derdi.
Hatıralarımı yazıp baştan sona
okuduğum zaman annemden daha çok ninemden bahsettiğimi anladım. Bu
da benim annemden çok ninemin etkisi altında...