“Akıllı yönetim sayesinde boykot
olmamış, hiçbir öğrencinin burnu kanamamıştır.”
Ne demişler, tatlı dil yılanı
deliğinden çıkarır. Yıl 1942-1943… İkinci Dünya Savaşı yılları...
Yer Kırklareli, Lüleburgaz ilçesi. Savaş dolayısıyla kıtlık var
ülkede. Her şeyin yokluğuna dayanılır da ekmeğin yokluğuna
dayanamaz insanlar. Hele hele hem beyin, hem kol gücüyle çalışmak
zorunda olan 15-18 yaşındaki gençler… Günde üç öğün için verilen
300 gr ekmek… Yemekler de yarı yarıya azalmış.
Kepirtepe’nin özellikle son sınıf
öğrencileri, birçok kez dile getirirler bu sıkıntıyı ama değişen
bir şey olmaz. Her yemekte, hep doymadan kalkar öğrenciler
masadan.
“Ne yapalım? Bu derdimize nasıl
derman bulalım?” diye düşünürken, boykot yapmaya karar verirler...
Günlerden bir gün, yemek kampanası çalar ama son sınıf öğrencileri
yemekhaneye gitmez.
Dolayısıyla 30 kişilik bu sınıfa
ayrılan üç yemek masasındaki yemekler yenmeyip olduğu gibi kalır.
Nöbetçi öğretmen, durumu okul müdürüne bildirir. Okul müdürü Nejat
İdil’dir.