“Onu aileden bir büyük olarak
sayıp ona özel bir bohça hazırlamış olmama çok
sevinmiş...”
Yeni gelindim o zamanlar…
Kayınvalidem “Kamile Teyze’ne gideceğiz. Ona bir bohça
hazırlayalım. Büyüklere götürülür” dedi. Açıkçası o yaşıma kadar
böyle gelenekleri pek önemsemezdim. Bir de yaşlı ve hasta bir kadın
benim hazırladığım bohçaya iltifat eder miydi ki? Yine de
kayınvalidemin sözünü dinledim. Çeyizimden birkaç parça güzel
eşyayı bohça yaptım; havlu, tülbent, patik vs. işte hazırladım
elimden geldiği kadar.
O gün, arkadaşlarla ilk defa
bulunuyordum Kamile Teyze’de. Hoşbeş vesaireden sonra hediyemi
takdim ettim kendilerine. Bohçayı görünce gözleri aydınlandı. O
kadar önem verdi ki o kadar memnun oldu ki içindekileri arkadaşlara
da göstererek teker teker inceledi. Gözleri doldu, çok sevindi.
Durup durup ilk defa teşekkür ediyor gibi defalarca teşekkür etti,
dua etti.
O kadar mı mutlu olmuştu?
Şaşırdım açıkçası… Bir bohçaya bu kadar önem vermesi beni hayrete
düşürdü. Meğer duygulandığı şey...