“Ayakta bekleyenler cabası… Sanırsın ki İstanbul’un tamamı hastaneye taşınmış. Yakın bir arkadaşımın telefonuma attığı konumdan yola çıkarak ameliyat olacağı hastaneye gitmek üzere birçok kişiye adres sorup toplu taşıma araçlarında aktarma yaparak gide gide nihayetinde nerede olduğunu tabeladan görür hâle gelmiştim… Mesafe iki kilometre kadar vardı… Ne yaparsın artık yürü babam yürü… Ana yolun karşısına geçtim… Oradan mobilya tabelasından sola aşağıya döndüm… Tekrar yol yokuşa sararken ben de tabelanın hizasına gelmiştim. Oradan sola dönüşte hastane tabelası da koskocaman yazılı hâlde gözükmüştü. “600 metre mesafede” diyordu… Yürümeye devam… Yine yokuş aşağı sayılan yolda TEM bağlantı yolunu soluma alarak altı yüz metrelik mesafeyi yürüdüm… İleride sağda beyaz bir binaydı… Tamam, hastaneye gelmiştim… Bir merdiven ile kod farkını tamamlamışlardı. Merdiveni çıkarak Acil kısmın hizasına çıktım. Acil yazan kısımdan içeri girdim… “Yetişkin Acil” ve “Çocuk Acil” diye bölüm vardı… Ve hastane insan kaynıyordu… İşte hastane dediğin böyle olurdu… Bomboş binayı ne yapacaksın… Hastane insan kaynayan yer demekti… Bankoya yaklaşıp dört beş tane görevliden müsait durumdaki tek görevliye yaklaşıp hastamı sordum. -Odasını biliyor musun? -Bilmiyorum. İsmini söyleyebilirim sadece… O zaman iki kat yukarı çık ve veznede sor, dedi görevli… Asansörlere gittim… Beklemeye başladım… Fakat asansörün geleceği meçhul gibiydi… Hem de kapısında insanlar birikmiş vaziyetteydi. İçimden “iki kat nedir ki...