“Marmara’yı yerle bir eden
deprem gecesi ben İzmit dışında olduğumdan şans eseri
kurtulmuştum...
Gözleri ağlamaktan kan çanağına
dönmüştü. Aradan uzun yıllar geçmiş olmasına rağmen o günleri hâlâ
unutamadığı her hâlinden belliydi.
Anlatmaya devam ediyordu susmaya
da pek niyeti yok gibiydi. Anlattıkça içindeki acıları döküyordu
sanki…
“Hayat bir varmış bir yokmuş
misali dostum. Bir bakıyorsun bugün varsın; evin araban eşin
çocukların mutlu bir yuvan var. Bir sabah uyanmışsın her şey
bitmiş. Malını mülkünü evini arabanı her şeyden önemlisi eşini
çocuklarını kaybetmişsin. Yani senin anlayacağın sabah uyandığında
hayatta tek başına yapayalnız acılarla baş başasın.