“Allah’ın gazabından korkmak
kadar rahmetinden de ümidi kesmemeyi öğrendik...”
Rahmetli babacığım “gençlerin bir
ümidi var, belki 70-80’e kadar yaşarım diye. Ama 70’ine merdiven
dayamış bir insanın ümidi tükenmiştir. Ölüm her an aklındadır”
derdi.
“Dünya değişti zaman gittikçe
kötüye gidiyor bu gençlik ne hâle geldi?” deniliyor. Baktığımda
gençliğimizde biz daha mı düzgündük? Kaldı ki dinî terbiyeyle
büyütülmüş, edebi, saygıyı utanma duygusunu öğrenmiştik. Bunlara
rağmen nefsimiz nereye götürüyorsa peşinden gidiyorduk. Baktığımda
görüyorum ki değişen dünya değil insanlar. İyiler, saygılılar
edepliler azalıyor kötüler hızla çoğalıyor.
Bizlere ana baba hoca sözü tesir
ediyordu çünkü onlar yaşantılarıyla da örnek oluyorlardı. Gittikçe
nesil bozulmaya başıboş yaşamağa başladı. Sadece nefislerin peşinde
gidilir oldu.
İnsan yetiştirecek analar babalar
hocalar çok azaldı. Evlatlara torunlara artık söz...