“1972’de emekli olduktan
sonra sık sık Ayvalı’ya geliyor her gelişimde buluşup hasret
gideriyorduk...”
İzmit’te görevli olduğum seneler.
Daha evvel bahsettiğim kışlada beraber görevli olduğumuz merasim
bölüğü ile görevimiz aynı idi. Gereken zaman ve zeminde merasim
görevini yerine getirmek. Yani her bakımdan beraberdik. Astsubay ve
subaylar emir-komuta zinciri içinde kardeşliğin en güzel
örneğini yaşardık...
Bu arada merasim bölüğüne dört
yedek subay atanmıştı. Mehmet Ali Karadeniz -Orman mühendisi
Giresun- Görele, Fahrettin -Avukat- Çankırı, Nuri -öğretmen-
Kütahya, İbrahim -Muhasip- Doğu Beyazıt, idiler. Çok kısa zamanda
birbirimizle kaynaştık... Dördü de aile ve kültür bakımından
bulunmaz bir karaktere sahiptiler. Sanki bir askerlik ocağında
değil de bir aile ocağında yaşamağa başladık.
Günler bu minval üzere gelip
geçerken bu muhterem arkadaşlarımızın da terhislerinin son günleri
geldi. Mehmet Ali atama için kura çekmeye gitti.
Giderken: