“Duman, dedemin en vefalı
dostuydu, rahmetli karısının armağanıydı, âdeta bir
sırdaşıydı...”
Öyle titriyordu ki sesi. Ona
üzülmemek imkânsızdı. Hatta ne yalan söyleyeyim orada ağlamadığım
için kendimden utanmıştım. Annem bizden medet umarcasına yüzümüze
baktı. Ne denirdi ki, ne diyebilirdik...
Duman, dedemin en vefalı
dostuydu, rahmetli karısının armağanıydı, sırdaşıydı. Beraber
üzüldük, içimiz parçalandı.
Evimizin karşısındaki
tarlaya...