Şimdi kendi özel aracımızla
İstanbul’a gelmek üzere hareket ettik. Arabada aracı kullanan ben
varım. Şoför mahallinde oğlum, arka koltukta hanım bir de damadım
var… Yol uzun, git git bitmiyor… E bir an önce istikametimize
varmak için de sağda solda oyalanmıyoruz. Bir namaz vakitleri
duruyoruz bir de acıkıp birkaç lokma almak için… Hâliyle yolculuk
insanı yoruyor… Kafa ambalaj oluyor… Yaklaşık on saattir
yoldayız… Bolu’ya yaklaştığımızda arka koltuktaki yolcular artık
uyuyordu…
Bolu tüneline gelmeden bir
benzinliğe uğradım. Arabaya yakıt alacağım… Bu arada oğlum dedi
ki:
-Baba bundan sonra direksiyona
ben geçeyim, olur mu?