“Beni tanımadınız galiba muhtar.
Ben sizin kırk sene önce yardım ettiğiniz
köylünüzüm...”
Nereden nereye... Eskisi gibi
ulaşım zorluğu çekilmeyen köyüme, minibüsle giderken hatıralar
canlanmıştı gözümde… Yıllar önceki yokluğu, o zamanlar köyümüzde
muhtarlık yaptığım günleri hatırlamıştım... İnsan bulunduğu makam
ne olursa olsun hizmet ettiği sürece ona layık olur düşüncesi
hâkimdi içimde… Yoksa “ben muhtarım” diyerek makamdan istifade
etmek hiç aklımdan geçmedi…
Minibüsün camından yemyeşil
ağaçları seyrederek giderken yanımdaki kızımın haberi yoktu bile
içimden geçen duygu ve düşüncelerden…
Artık köyümle sadece hatıralarım
kadar ilgim vardı… Şehirde dükkân açmıştım. Dükkândan bile emekli
olmuş sayılırdım...