“Bir pazar günü kızımın misafir
arkadaşı Zülfiye’yi de alarak Bartın’a gezmeye
gittik...”
Anekdot mesabesinde yaşadığım ve
şahit olduğum hikâyem şudur:
2002 yılında Bartın’da
öğretmenlik yaparken 8 km uzak dağ kenarında müstakil bir ev
kiralamıştım. Ev, okulla çarşının tam ortasında idi. Alışveriş
yapmak ve eşimle beraber 5 çocuğumu gezdirmek için çok kez çarşıya
giderdim.
Bir pazar günü kızımın misafir
arkadaşı Zülfiye’yi de arabama alarak Bartın’a gezmeye gittik.
Arabada 8 kişiydik. Arabamı Çatmaca Mahallesi’nde açık bir yere
çektim. Tahminî 3 saat kadar gezdik, marketten bir şeyler aldık,
küçük parkta yedik içtik. Biraz da çocuklar parkta kaydılar.
Çocuklar kayarken birkaç kişinin bana doğru bakmaları ve kendi
aralarında konuşmaları dikkatimi çekti. Eşim de farkında olmuş ki o
da bizim tarafa bakıyordu. Her ikimiz de çocukları kontrol ettik,
eksik yoktu. Yaramazlık ya da başka üzücü olay da görünmüyordu.
Peki insanların ilgisini çeken ne idi?
Çok...