Öğrendim ki kocamı kendi ailesi
de istemiyordu. “Git artık bizi bırak” diyorduk!..
Evlenmeden önce bildiğim hâlde,
ailem söylemiş olsa bile önemsemediğim şey karşıma acı bir gerçek
olarak çıktı… Kocam işsizin tekiydi… Düğün için harcadığı para da,
bir akrabasından elde ettiği üç beş kuruştan ibaretti. Hazıra
dağlar dayanmaz dedikleri gibi evde ekmek almaya paramız
kalmamıştı.
Kendisiyle konuştuğumda “üzerime
gelme benim!” diyor konuyu kapatıyordu… Ve sabahleyin evden çıkıp
akşama kadar gelmeyen bir kimse vardı karşımda… Aslında o benimle
evlendikten sonra tekrar bekârlıktaki sokak hayatına
dönmüştü.
Baktım olacak gibi değil yine
anneme sığındım. “Anne biz açız” dedim ağlamaya bile utanarak…
Annem benim söz dinlememekle ne kadar hata ettiğimi bilse de o
benim annemdi.
“Bari bir iş bulana kadar bizim
evde kalın” dedi.