“Küçücük öfkelerinizin kurbanı
olup da hayatınızı kendinize ve sevdiklerinize zindan
etmeyin”
Hapishanelerde mi
çürüyecektim. Ben artık katil diye mi anılacaktım? Daha neler
neler geçiyordu aklımdan. Ağlamamak için kendimi zor
tutuyordum.
Karşımda yerde yatan komşunun
hareketsizliği beni deli ediyordu. Demek o artık
yaşamayacaktı.
Bu saniyeler içinde daldığım
düşüncelerden birden irkilip kendime geldim… Dönüşü olmayan bir
yola girmiştim. Ama ne olursa olsun kaçmalıydım buradan. Yoksa
öfkeli kalabalık tekrar üzerime saldırır ve beni hiç acımadan linç
ederdi…
Motosikleti tekrar evime doğru
sürdüm. Eve gelip durumu evdekilere alelacele anlattıktan sonra
ormana yürüdüm…