Ama o buna rağmen hâlâ yaklaşmaya devam ediyordu. Ninem de “Çocuklara yaklaşma!” diye bağırmasına rağmen hâlâ bize doğru yaklaşmaya devam ediyordu. Yani abimiz ne bizim korkudan bağırmamızı ne de ninemin koruyucu tarzda bağırmasını dinlemiyordu. Baktık yapacak bir şeyimiz yok ikimiz beraber son sürat koşmaya başladık. Hiç arkamıza bakmadan koşuyorduk. Yamaçları, dereleri, patika yolları aşarak on dakikada evimize gelmiştik. Abi arkamızdan yılanla beraber ne kadar geldi bilmiyorduk. O gün bir daha biz hayvanların peşine çobanlığa gitmedik, evde kaldık. Akşamleyin çobanlar ve ninem eve gelmişlerdi.