Hele de annelerin evlat acısı.
Pazar günü Yılmazların evine taziyeye gittim. Cenazede kalabalıktan Yılmazlara yaklaşamadım, belki de iyi oldu çünkü yıllar öncesinden, mutluluk ve ikbal dönemlerinden tanıdığım bu iki insanı, böylesine üzgün, böylesine bitkin görmek kolay değil.
Sonu felce doğru giden bu amansız hastalığı yaşarken sevgili Yavuz’un ne kadar acı çektiğini tahmin ediyorum.
38 yaşında ve hayatı başarılarla dolu gencecik bir insanın yolunu kesen karamsarlık ve kapkara umutsuzluk... Daha fazla dayanamadı demek ki.
Allah rahmet eylesin.
İntihar hiç iyi birşey değil, kalanlara büyük acı veriyor.