Bizde zenginlik denilince akla gelen sanırım insanın bir evi, arabası, bankada yeterince parası olması vs. oluyor. Fakirlik kıstasımız ise fazlası ile göreceli bir durum.
Bizim neslimizin fakirlik dendiğinde anladığı ile yeni nesillerin anladığı aynı şey değil. Bu nedenle 50 yaş üstü dayılar, dedeler gençlere tepeden tepeden yürüyerek “çıkar telefonunu” diyebiliyor. Çıkar telefonunu diyen dayıların %99 -abartı olduğunu sanmıyorum- hayatlarında bir kere bile kitaba para vermemiş ve muhtemelen sinemaya da torunları ile gitmek dışında –o da oldu ise- gitmemişlerdir. %50’sinden fazlasının tatil anlayışı memlekete gitmekten ibarettir ve belki de hayatlarında tatil için bir kere bile bir otelin kapısından içeri adım atmamışlardır. Ama gelin görün ki bu kitle hayatlarımız için çok önemli kararlar alabiliyor.
Gençlere de çok fazla umut bağlama taraftarı değilim çünkü gençler de gördükleri kadar dünya ile etkileşim halindeler. Aile ve mahalle kontrolünün dışına çıkabilen gençlerin ekserisi ya ekonomik durumu iyi ailelerden geliyor ya da birileri beğenmese de sekülerleşmiş aile çocukları. Bir de uzatmalı lise üniversite için evlerinden uzaklaşan gençlerin bir kısmını da...