“Bazı muteber âlimler niçin sosyal medyada veya televizyonda inanç üzerine yapılan tartışmalara katılmıyorlar?”
Bu soruyu kendi kendime çok sordum. Onlar da çıksın, çatır çatır konuşsunlar ve muhataplarını mat etsinler istiyordum. Bu konuda çeşitli ortamlarda gereksiz ve haddimi aşan konuşmalar da yapmışımdır maalesef.
Ama son dönemde ateistlerle dindarların yumruk yumruğa atışmalarını takip ettikçe, fikrim değişti. Bu tavrın bir kaçış değil, ilmin kutsiyetini ve izzetini muhafaza etme gayreti olduğunu anladım. Ekranla araya koyulan mesafenin, bir hikmet ve basiret meselesi olduğunu fark ettim.
Artık şöyle düşünüyorum: Kutsalın pazarlandığı, inancın tüketim malzemesine dönüştüğü bir dönemde kenarda durmak bir tercih değil, mecburiyettir. Niye biliyor musunuz? Çünkü gerçekten ilim sahibi olanlar, o bilgiyi nasıl aktaracaklarına dair bir usul, üslup ve edep de öğreniyorlar. Sosyal medyanın kuralsız, fütursuz ve üslupsuz iklimini görünce de fayda yerine zarar vermekten çekiniyor ve kenara çekiliyorlar.
İyi de gençler sosyal medyada. Herkes kendisini geri çekerse bu iş nasıl olacak?
Bu da haklı bir soru belki ama çarşı karışmışsa, herkes...