Geçen gün bir arkadaşım, "Nerde bir depremzede fotoğrafı görsem
nefesim kesiliyor, mideme yumruk yemiş gibi oluyorum!.." dedi.
Bu söz milletçe hali pürmelalimizin de ifadesi.
Hele ki o gül yüzü çocuklar... Ve gözleri kan çanağı anlamındaki o
anneler...
Sıcak yuvalarımıza uyanmanın, yemenin içmenin, nefes almanın,
hülasa yaşamanın "suçluluk duygusu" gibi bir şeye dönüşeceğini
tahmin bile edemezdim.
Böylesi günlerde her şey çok ağır geliyor!
Depremi fırsata dönüştürmek isteyenlerin her türlüsü içimi
acıtıyor.
Hele şu boş beleş tartışmalar yok mu, hepten delleniyorum.
İnsan hiç değilse şu deprem günlerinde, siyasi çıkarını veya
hırsını veya nefretini biraz olsun erteler.
En azından şu soruyu kendine sorar da utanır:
Depremde tüm ailesini kaybetmiş bir...