Birtakım "hikâye cümleleri" esası gözden
kaçırmamıza neden olmasın; 28 Şubat'ın finali 15 Temmuz'dur.
Kim ne derse desin, kıymet hükmümüz budur.
FETÖ elebaşı Fetullah "İslam'ın gülen yüzü" olarak 28 Şubat'ta
kamuoyuna pazarlandı. (Gladyo tarafından "hizmete" alınması çok
daha eskilere dayanır, bahsi diğer.)
Hakkın ve halkın dini o süreçte "irtica" diye aşağılanırken,
Fetullah'ın "Amerikancı İslam'ı" matine-suare parlatıldı.
O "dinler arası diyalog" hokkabazlıkları o çok dinli iftarlar
boşuna değildi.
Hülasa, Fetullah'ı "İslam'ın gülen yüzü" olarak göstermeye
çalışırken 28 Şubatçı medya, Erbakan'ı "kanlı yüzü" olarak
sunmuştu. (Erbakan'ın "kanlı mı olacak kansız mı" sözünü nasıl
çarpıtıp nasıl meze ettiklerini unutmuş olamazsınız.)
Mahut kampanya sürecinde...
Merhum Erbakan sırf Kaddafi ile görüştü diye linç edilirken hiçbir
"Kemalist" veya "ulusalcının" tepki göstermemesi son derece
manidardır.
CHP başta olmak üzere tüm "ulusalcılar" çok sevinmişti.
Çok geçmedi; 25 Mart 2009'da Ergenekon hakkındaki ilk iddianame kabul edildi.
Bu sefer de muhafazakârlar çok sevindi.
Oysa Mahir Kaynak'ın "yılan meseli" her iki kesim için de son derece uyarıcıydı.
Merhum şöyle demişti: "Bir gün bahçenizde yılanın başının ezildiğini görürseniz teşekkür etmekle yetinmeyin, bunu kim öldürdü diye sorun. Bugün yılanın başını ezen yarın sizin başınızı da ezer..."
Şayet 28 Şubat süreci yaşanmasaydı...
Yani, "mana iklimi...