Avrupa Parlamentosu’nun Türkiye ile Avrupa Birliği arasındaki
üyelik müzakerelerinin kesilmesi yönü ndeki tavsiye kararı sadece
son halka oldu. 2013 yılındaki Gezi olaylarından bu yana
denemedikleri yol kalmadı. Batı cephesi, Tunus ve Mısır’da yaşanan
yönetim değişikliklerinin bir benzerini Türkiye’de görme yönündeki
hayaline kavuşamayınca tam saha prese geçti. 15 Temmuz’dan bu yana
Batı cephesinin izlediği politikanın özeti de “Cumhurbaşkanı Recep
Tayyip Erdoğan’a o gece neden yenilmediğinin faturasını kesmek”
olarak özetlenebilir. Elbette, burada Erdoğan deyince anlaşılacak
olan Türkiye’nin milleti, devleti ve tarihi ile bölünmez
bütünlüğüdür. Zira tek cümlesi ile milyonları tanklara, F16’lara
karşı direnmeye davet eden Cumhurbaşkanı, milletin demokrasi
sevdasının ta kendisidir. Darbeye, işgale, boyunduruğa tahammül
edemeyen bir millet. Hazmedemedikleri budur.
Avrupa Parlamentosu’nun zaten durmuş olan müzakereleri askıya alma
çağrısı yapması, tarihin ilginç ironilerinden birisi. Bir Avrupa
Birliği yetkilisi ile gayrı resmi bir ortamda sohbet ederken,
ilginç bir soru soruyorum. Ülkesinin başkentinde “Türkiye” başlıklı
toplantıların birbirini izlediğini anlatıyor. “Endişeli”
olduklarını ifade ediyor.
AB-Türkiye ilişkilerinin geleceği ile ilgili Türkiye’nin karar vermesini istediklerini anlatıyor. Türkiye, onlar için önemli ve büyük bir ülke. Ancak artık AB cephesi için karar vermeliymiş. “Tamam,” diyorum. “AB üyeliği yönünde canla başla çalışma kararı alırsak, cevabınız ne olacak?” Elbette, sorunun yanıtı yıllardır ortada. Hiçbir zaman tam üyelik vermeyecekleri artık kesinleşmiş olan Türkiye’yi üyelik müzakerelerini durdurma kararı vermeye zorluyorlar. İlişkileri kesme sorumluluğunu Ankara’nın omuzlarına yüklemek.