Artık göğe bakmak için durmaya vaktimiz yok...
Belki ayağımızı yere basmaya da vakit bulamıyoruz...
Dahası ayağımızı yere basmakta olduğumuzu da fark etmiyoruz...
Belki yerle gök arasında, belki ne yerle ne gökle ilgisiz bir mekânda döneniyoruz...
Bulvarların ortasında, binlerce insan arasında, bir başımıza ortalardayız... Ne ki bu ortalarda olma durumu halvet der encümen halini yaşamak da sayılmaz... Halvet der encümen hali: kalabalıkta yalnız kalmak! Ama o yalnızlık kendiyle baş başa kalma değil, o yalnızlık kalabalık içinde bile tanrıyla buluşma halini yaşamaktır...
Bakın şair (Turgut Uyar) ne diyor “Göğe Bakma Durağı”nda: