İslam’ın yerli düşmanları, İslamofobyayı kurgulayan ve yürürlüğe koyan sistemin dilini, bir lejyoner sadakati ve papağan gayretiyle tekrarlamakta oldukça başarılılar.
Bu tekrara göre, Müslümanlar 12 Eylül’de İrancı, 28 Şubat’ta dinci, Ortadoğu’nun yeniden paylaşılma sürecinde cihatçıdır.
Bu kelimelerin zaman ve mekan bakımından özel işlevlere sahip olduğunu ve dolayısıyla kullanımlarının yeni projelere göre değiştirildiğini fark edemeyen, diğer bir söyleyişle bunu anlayacak bir zekaya sahip bulunmayan sadık papağanlar, her yeni seçimde güçlenerek yoluna devam eden AK Parti iktidarında tek kelimelik bir toplu tanıma sarılmayı seçtiler: İslamcılık! İslam ile niteleniyor olsa da, bu tanımın yüklemi, Müslümanca bir gayreti sürdürmekten değil, AK Parti’ye destek vermekten ibaretti.
Bu yanıyla AK Parti’ye yamanarak makam, maddi imkan elde etmek isteyenlerin de benimsemekte tereddüt göstermedikleri, hatta bir an önce üstlerine sinmesi için can attıkları bu tanım, onu üstlenenlerin ve ona saldıranların müşterek memnuniyeti içinde kanıksanarak yaygınlaştı.
Öyle ki, AK Parti’yi destekleyen gazetelerde hasbelkader köşe yazısı yazma imkanı bulan muhafazakar yeniyetmeler, Soros’un Türkiye şubesini yürüten liberaller, Anadolu’nun kültürel özünü keşfe çıktıklarını söyleyen kolajcı ressamlar, geleneksel sanatları icra ederek pazardan pay kapmaya çalışan uyanık zanaatkarlar, üçüncü sınıf edebiyatçılar, hatta kimi popçular bile bu pratik ve oldukça geniş yeni anlam yelpazesinde kendilerine bir yer bulmakla, bunları eleştirenler de son tahlilde İslam’ı hırpalıyor olmakla çok mutlu oldular.
İslamcılığı musalla taşına yatırmak için büyük gayret gösteren FETÖ’nün dahi, (elebaşına saç-baş yolduracak şekilde) İslamcılığın dinamik bir kolu olarak gösterildiği bu kavramsal kirlilik ortamında, şimdi merkezi yönetimin (sistemin) güçlendirilmesinden sonra ne olacaktır?