Nicole Kançal-Ferrari ve Ayşe Taşkent imzasını taşıyan Tasvir – Teori ve Pratik Arasında İslam Görsel Kültürü adlı kitap, geçtiğimiz günlerde Klasik Yayınları arasından çıktı.
Tasvir kitabı, iki yazarın, 2010 yılında Bilim ve Sanat Vakfı Sanat Araştırmaları Merkezi’nde, Tasvir, İkonoklazm, Yasak ve Gelenek Çevresinde İslam Sanatı Üzerine Yapılan Tartışmaları Değerlendirmek başlığı altında yaptı(rdı)kları ve bilahare İslam Sanatı ve Sanat Düşüncesi Araştırma Atölyesi adı altında sürdürdükleri uzun soluklu ve yoğun bir çalışmanın ürünü.
Atölye hakkında ilk kez, ilgili verimlerinin, Tasvir: İslam Görsel Kültüründe Yasak, Gelenek ve Pratikler başlığı altında altında, yine BİSAV’da görücüye çıkarıldığı öğrenci sempozyumu vesilesiyle bilgi sahibi olmuştum.
Mete Çamdereli ile (konuşmalar esnasında sıcağı sıcağına yaptığımız fısıltılı değerlendirmeler eşliğinde) birlikte izlediğimiz bu sempozyumu, sonuç itibariyle çok verimli bulmadığımızı hatırlıyorum. Nedeni ise, ilgili sunumlarda, Çamdereli’nin Batı sanatı, benim de Tasavvuf terminolojisi açısından tespit ettiğimiz eksikliklerdi.
Bu kitaba alınmayan ve önsözündeki dipnotta ayrıca yayıma hazırlandığı bildirilen, Taşkent’in İslam Görsel Kültürüne Kuramsal Bir Bakış ve Oliver Leaman’ın 11 Büyük Hatası başlıklı sunumunu ise, daha başlığında görsel kültür terimiyle görsel olmayan kültür ayrımını zorunlu kılan seküler bir bakışı dayatması ve Leaman’ı eleştirirken bile adeta yegane otorite yerine koyması nedeniyle yadırgamıştık.
Taşkent’in o sunumunu parantez içinde alarak, şimdi Tasvir kitabına baktığımda, öncelenen meselenin sağlam bir konuma yerleştirdiğini görerek memnuniyet duydum: