Yakın olan, bazen yakınlığı nedeniyle uzağımıza düşer.
İnsan ya da şey anlamında, yanıbaşımızda (elimizin altında) olanları, tam da bu nedenle uzağa ittiğimizin farkında bile olmayız bu yüzden.
Örneğin, bir büyüğümüzü, arkadaşımızı, şu bir adım ötedeki mahallede ikamet etmesi nedeniyle, yanıbaşımızda, elimizin altında saydığımız ve dolayısıyla her an görebilme imkânına sahip olduğumuzu düşündüğümüz için, yıllarca görmeyerek yakındakinin uzaklığını tesis etmiş oluruz.
Veya Anadolumuzun gerek tabiat gerekse yerleşim tarzı açısından görülmeye değer olan bölgelerini, beldelerini görmeyi, yine yanıbaşımızda, elimizin altında olmaklığı nedeniyle uzağın da uzağına iteriz çoğu zaman.
Ürgüp, Göreme, Avanos, Uçhisar ve Ihlara beldeleriyle, bunların yakın çevresinden oluşan taş mantarlar bölgesini gezmeyi yıllar yılı erteleyip duruşum, aslında zikrettiğim türden bir uzaklaştırmadan ibaretti.
En azından bunu biliyor olmanın avantajıyla, varlığını aklımda tuttuğum bu bölgeyi, “artık göreyim” diye karar verdiğimde, her zaman olduğu gibi yine sevgili kardeşim Atilla Bayramoğlu’nun teşviki ve yardımı yetişiverdi; onun sağladığı sefer imkânlarıyla iki gün boyunca söz konusu bölgeyi birlikte adımladık.