https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/trac
Şiir ile ahlâk, hem söyleyeceğini söyleme hem de ahlak ile bir çelişkiye düşmemenin ilginç bir terkibini oluşturur. Başka bir ifadeyle “Ya ben öleyim mi söylemeyince” (Yunus Emre) ile ‘Doğan pençesine düşmüş serçe gibiyim’ (Attâr) tutumları arasında şiir berzâhî bir işlev yüklenerek, nefsin yönelişi esasında ahlak cihetinden de insanî vasatı teslim ve telkin eder.
Nitekim nazm tanımıyla şiir, söz olarak hakikatin izini sürmekle anlayışta bir açılmaya, ilgili hislerde bir yükselmeye, vezn yoluyla da kalbi coşturmaya ve bedeni iradesi dışında harekete geçirmeye bilkuvve sahiptir.
Şiirin bu vasfını ve etkisini Tâhirü’l-Mevlevî şöyle özetlemiştir:
“Nazm: Bir müsiki-yi beyândır ki sâmia-i zevke olan tesiri nesirden ziyâdedir. Bu tesiri...