Müslümanların sanatlarıyla ilgilenenler ve uğraşanlar olarak rahatça kullanageldiğimiz İslam Sanatlarında Estetik terkibi ile iki problemi birlikte yükleniyoruz.
Birincisi, ilk ve son tahlilde bir insan işi olan –dolayısıyla asla ve asla kutsal olmayan, sadece ruhsallık üzerinden kutsiyetle muhtemel bir bağ kurabilen- sanat faaliyetimizde, meşruiyet kaynağımızı işimize ad kılarak, dünyasal olanı Din’e ulamak suretiyle, mevcut ya da potansiyel kusurumuzu onun bir parçası haline getiriyoruz.
İkincisi, gündelik dilimizde özelleşmiş bir güzelliğin karşılığı olarak, lafızdan manaya, makyajdan sanata rahatça kullanageldiğimiz estetik terimini, Batı esaslı seküler bir ideolojiye de ad olması bakımından, onu kendi içinde temsil ettiği maddeci zihniyetle birlikte ödünç almış oluyoruz.