12 Haziran 2018’de bu sütunda, “Siyaset ahlâka, ahlâk siyasete dâhildir” başlıklı bir yazı yazmıştım.
Ulusolcu-Kemalist gazetenin yazarı bir hanımefendi, “İki İslâmcı düşünür üzerine eleştirilerim” başlıklı yazısında, “Bu hafta, Türkiye’de, İslamcı ideoloji sahasında kalem oynatan iki kişinin yazıları üzerine eleştirilerimi paylaşmak arzusundayım. Bu isimlerin yazılarının, hâlihazırda yaşadığımız siyasi ortamı düşünürsek, belirli bir kesim üzerinde yaratacakları menfi etki ortada. Son tahlilde yazarlık her şeyden önce mantıksal tartışma dizisinin tutarlı bir inşasına ve hatırı sayılır bir bilgi birikimine muhtaçtır. Bu da yetmez, yazının toplum katmanlarında yaratacağı aksülamelleri de göz ardı edilmemelidir” şeklindeki uyarılar eşliğinde zikrettiğim yazımla ilgili birkaç şey söyledi.
Malum seçim ortamıydı ve ardından seçim sonuçlarına özgü hareketlilik de oluşunca, cevap vermekte geciktim.
Hanımefendi, alıntıladığım sözleriyle aynı zamanda polemiğe girmeyi talep ediyorsa da, ben buna gerek olmadığını düşünüyorum, çünkü yazısı gerekli sıklete ulaşamıyor.
Nitekim yazısının ilk bölümünde Hayrettin Karaman Hocamın bir yazısı üzerine kendince kimi eleştirilerde bulunup, ikinci bölümünde benim yazıma el atıyor ve oradaki düşüncelerime itiraz tahtında “Siyaset ahlâkı belirleyemez” hükmüne ulaşarak, şöyle diyor:
“Siyaset ve ahlâk 15. asırdan itibaren, ünlü siyaset filozofu Machiavelli ile birbirinden ayrılmıştır. Yani siyaset için ahlâk sahibi olmak ilkesi, modern dünyada ortadan kalkmıştır. Buna kısaca Makyavelizm de denir ki; ‘amaca giden her araç mubahtır’ ilkesi düsturudur. Oldukça Makyavelci bir iktidarın ideolojik sahası içinde kalem oynatan yazar için bu yaklaşım tutarsızlıktır. Zira yazar, içinde bulunduğu modern siyasetin bu şekilde işlediğini gayet iyi bilmeliydi.”