Abdülkâhir el-Cürcânî’nin kaydettiği üzere, büyüklerimiz dili şöyle tarif etmişlerdir:
“Dil, güzel açıklamanın kendisiyle ortaya çıktığı bir araç; içindekini haber veren bir dış; bilinmeyen hakkında bilgilendiren bir şahit; anlaşmazlığı sona erdiren bir hâkim; çirkini yasaklayan bir vaiz; güzele çağıran bir süsleyici; sevgi eken bir çiftçi; kin biçen bir hasatçı ve kulakların hoşuna giden bir eğlencedir.”
İbnü’l-Arabî’nin Fütûhât-ı Mekkiyye’sinden (Ekrem Demirli çevirisiyle) naklettiğimiz seçilmiş sözlerin, aynı zamanda veciz oluşlarından hareketle, onlarda söz güzelliğinin lafızdan mı yoksa sözdiziminden mi kaynaklandığı tartışmasını, çevirilerine başvurduğumuz için yapmıyoruz.
Zira, bir çeviride çevirmenin lafzı ve sözdizimini gözeterek bize aktarmaya çalıştığı...