Hayatın akışını sekteye uğratan büyük afetlerde zamanda asılı kalmak yaşadığımız ilk şeydir.
Elimiz telefona bir uzanır bir geri çekilir. Çünkü arayacağımız ismin halinin belirsizliği, olumsuz bir bilgiyle karşılaşma ihtimalinin tedirginliği endişelerimizdeki büyük artışa bitişir. Öylece durduğumuzu sanırız ama duran hiçbir şey de yoktur aslında, fiziksel yetkinliğimiz ruhsal hareketliliğimizin hakimiyeti altında ezilmiştir sadece.
Yine de bir cesaretle Malatya’da hekimliği kadar kültürel faaliyetleriyle de tanınan Mehmet Aslan’ı, mevcut bir bilginin değil onun çok ilerisine taşan bir sonucun haberini alacağımı düşünmeden aradım. Nitekim onun “Biz iyiyiz, çocuklar iyiler ama Malatya’da durum çok kötü, Malatya’da durum çok kötü, dua edin, dua edin” sözleri de mevcut durumun değil şimdiki yürek kanatan sonucun ilk resmiydi.
Bu resim dün sabah on katlı bir binanın bitişiğindeki enkazın altından oğlunun çıkarılmasını isteyen bir annenin feryadına evrildi. Enkaza kazma vurulamıyordu çünkü yandaki binanın yıkılması an meselesiydi. Üstelik artçı sarsıntıların sürdüğü o ortamda mevcut enkaz da baskılanmaya devam ediyordu. Ama o anne yetkililerden oğlunun...